Zespół końskiego ogona u psa

Zespół końskiego ogona (cauda equina), nazywane też zwyrodnieniowym zwężeniem lędźwiowo – krzyżowym określa chorobę dotykającą ostatni krąg lędźwiowy (L7), kość krzyżową, krążek międzykręgowy L7/S1, tkanki miękkie okalające przestrzeń lędźwiowo – krzyżową ( L-S w skrócie) i nici ogona końskiego oraz korzeni nerwowych.

Zespół końskiego ogona – predyspozycje.

• Najczęściej chorują przedstawiciele ras psów dużych – owczarki niemieckie, boksery, rottweilery oraz dobermany.
• W większości są to psy w średnim i starszym wieku.
• Jako problem wtórny do choroby bioder.

Zespół końskiego ogona – przyczyny występowania.

Przyczyną tej choroby jest ucisk na korzenie nerwowe i naczynia na wysokości stawu L-S.
Mogą się do tego przyczynić m.in.:
• dyskopatia typu Hansen II w okolicy L7/S,
• niestabilność L-S,
• zwężenie otworów międzykręgowych przez osteofity (narośla kostne),
• zmiany zwyrodnieniowe, zapalne, choroby tła naczyniowego,
• wrodzone wady kręgosłupa.

Zespół końskiego ogona – objawy.

Jest to choroba postępująca, wraz z upływem czasu nasilają się objawy.
• głównym objawem jest ból lub przeczulica okolicy L7/S,
• ból nasila się podczas prób zginania i ucisku okolicy lędźwiowo-krzyżowej,
• zmiana postawy ciała w celu odbarczenia /odciążenia ucisku – kończyny miedniczne ustawione podsiebnie,
• problemy z chodzeniem, wstawaniem, zmianą pozycji,
• kulawizna kończyn miednicznych,
• wiotkość kończyn, utrata siły mięśniowej oraz zaniki mięśni,
• może występować nietrzymanie moczu i kału,
• czasami pies trzyma nisko ogon.

Zespół końskiego ogona – diagnoza.

Zdiagnozowanie Zespołu końskiego ogona obejmuje:
• badanie kliniczne
• badanie obrazowe (RTG, mielografia, TK, MRI)
• tego typu badania pozwalają na precyzyjny wgląd w chorą okolicę.

Zespół końskiego ogona – leczenie?

Zespół końskiego ogona można leczyć zachowawczo lub operacyjnie.
Leczenie zachowawcze dedykowane jest pacjentom, u których nie występują duże dolegliwości bólowe, w początkowej fazie choroby zaleca się farmakoterapię, ograniczenie ruchu na ok. 6 tygodni. Wskazane jest wdrożenie rehabilitacji w zależności od stanu psa (bieżnia wodna, ćwiczenia bierne, trening poprawy czucia głebokiego).

Leczenie operacyjne wskazane jest u psów z silnym bólem oraz w przypadku występowania nasilonych objawów i trudności z poruszaniem sie. Zwykle stosuje się odbarczenie – zmniejszenie ucisku na nerwy i/lub stabilizację kręgosłupa.